Ks. Władysław Korniłowicz

Nagrobek

Kliknij obraz, by obejrzeć go w powiększeniu

Biogram

Władysław Emil Korniłowicz (ur. 5 sierpnia 1884 w Warszawie, zm. 26 września 1946 w Laskach) – polski ksiądz katolicki, współtwórca i kierownik duchowy Dzieła Lasek.

Lata młodości

Urodził się jako trzeci z czterech synów Wiktorii Korniłowicz z Pollów i doktora Edwarda Korniłowicza, znanego psychiatry i neurologa. Po maturze zdanej w szkole realnej w 1903 roku Władysław podjął studia przyrodnicze i filozoficzne wraz z Władysławem Tatarkiewiczem i Edwardem Lothem w Zurychu, gdzie przebywał jego starszy brat Rafał Korniłowicz.

W 1905 wstąpił do Seminarium Warszawskiego, z którego po roku został skierowany na studia filozoficzne i teologiczne we Fryburgu szwajcarskim (1906–1914), gdzie zacieśnił przyjaźń z ks. Kazimierzem Lutosławskim oraz ks. Adamem Woronieckim, późniejszym O. Jackiem dominikaninem. Władysław Korniłowicz przyjął święcenia kapłańskie 6 kwietnia 1912 w Krakowie z rąk bpa Adama Sapiehy.

I wojna światowa

Wybuch I wojny światowej zastał go w Zakopanem, gdzie w latach 1914-1916, pełnił funkcję kapelana Zakładu Jadwigi Zamoyskiej w Kuźnicach oraz podjął pracę duszpasterską wśród młodzieży pochodzącej z rozwiązanych Legionów Wschodnich i w zakopiańskiej drużynie harcerskiej, po wyjeździe Andrzeja Małkowskiego.

W 1916 powrócił do Warszawy i pełnił różne funkcje w diecezji: wikariusza, archiwisty, cenzora i katechety. Wraz z innymi kapłanami diecezjalnymi uczestniczył w pracach Stowarzyszenia Księży Charystów (Unionis Sacerdotum Saecularium Charitatis Apostolicae "Caritas Christi"). Od 1918 roku był asystentem grupy dyskusyjnej zwanej "Kółko", skupiającej młodzież akademicką i młodą inteligencję, niezależnie od formalnej przynależności wyznaniowej czy religijnej, w której uczestniczyli m.in. Teresa Landy, Zofia Sokołowska, Rafał Blüth, Stanisław Krzywoszewski, Eugeniusz Kłoczowski.

Wojna z Rosją bolszewicką

Podczas wojny polsko-bolszewickiej w latach 1919-1920 towarzyszył swoim uczniom, zmobilizowanym do Legii Akademickiej, jako kapelan wojskowy na froncie m.in. pod Lwowem, Sokolnikami i Skniłowem. Był kapelanem warszawskiej Szkoły Podchorążych (15 listopada 1919 – 27 września 1920) a potem garnizonu we Włocławku (27 września 1920 – 10 marca 1921). Tam był też wykładowcą liturgiki w Seminarium Diecezjalnym a do jego studentów należał m.in. ks. Stefan Wyszyński.

Okres międzywojenny

W latach 1922-1930 pełnił funkcję dyrektora Konwiktu Teologicznego dla Księży studiujących na KUL-u oraz był wykładowcą liturgiki. W tym czasie wspierał również lwowskie środowisko "Odrodzenia", zaprzyjaźnił się ze Stefanem Swieżawskim oraz poznał Tadeusza Fedorowicza.

W 1924 ks. Korniłowicz został poproszony przez Marię Kleniewską o głoszenie rekolekcji dla nowo powstałego Bractwa Pielgrzymstwa Polskiego. Stopniowo stał się kierownikiem duchowym zespołu, który z inspiracji ks. Ch. Journeta, w sierpniu 1937 zmienił nazwę na Bractwo Przemienienia Pańskiego i siedem członkiń podjęło decyzję życia radami ewangelicznymi w świecie, dając w ten sposób początek Instytutowi Świeckiemu Przemienienia Pańskiego.

W 1930 ks. Korniłowicz zamieszkał w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach, który stał się odtąd centrum jego życia i apostolstwa. Znajomość ze środowiskiem rozpoczęła się w 1918 spotkaniem z Matką Elżbietą Czacką, niewidomą Założycielką Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi i Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. W 1920 został poproszony o kierownictwo duchowe i wkrótce stał się Ojcem całego Dzieła Lasek, skupiającego różne placówki opieki i szkolenia niewidomych oraz związane z nimi apostolstwo wobec ludzi poszukujących wiary (Biblioteka Wiedzy Religijnej, wydawnictwo, księgarnia i pismo "Verbum" oraz dom rekolekcyjny).

II wojna światowa

Podczas II wojny światowej zmuszony był do ukrywania się przed poszukującymi go nazistami za odezwę do chrześcijan niemieckich o zaniechaniu przemocy. Przebywał w Żułowie na Lubelszczyźnie wraz z ewakuowanymi z Lasek dziećmi i siostrami. Tam też wraz z ukrywającym się również ks. Wyszyńskim, prowadził wykłady dla sióstr i grupy świeckich, w tym dla kilku przygotowujących się do kapłaństwa młodych ludzi. Mimo zagrożenia prowadził też rekolekcje w okolicznych dworach i w Warszawie. W 1942 pojawiły się pierwsze objawy choroby – guz na głowie od uderzenia o niskie odrzwia, rozpoznany później jako nowotwór. Działania wojenne opóźniły badania i leczenie. W 1944 dokonano w Warszawie pierwszej operacji, po której wrócił jeszcze do pracy. W kwietniu 1946 nastąpiła druga operacja, po której nastąpił stopniowy zanik mowy. Zmarł w Laskach 26 września 1946.

Proces beatyfikacyjny

We wrześniu 1978 rozpoczęto proces beatyfikacyjny ks. Władysława Korniłowicza. Jego szczątki zostały przeniesione z cmentarza zakładowego w Laskach do warszawskiego kościoła św. Marcina.

Warto przeczytać:
s. Teresa Landy, s. Rut Wosiek: "Ksiądz Władysław Korniłowicz", Wyd. Biblioteka Więzi t. 42, Warszawa 2003, ISBN 83-88032-57-7


Link do Wikipedii z biogramem ks. Władysława Korniłowicza, z którego zaczerpnięto niniejszą treść 

Kliknij, by powrócić do poprzedniej strony